Endobiogenika – fitoterapia w ujęciu klinicznym

Opis

Endobiogenika została opracowana w latach 70. XX wieku przez francuskiego lekarza i badacza Christiana Durafourda (1943-2017). Stosowana na przestrzeni kilkudziesięciu lat wspólnie z doktorem Jeanem Claude Laprazem podczas ich pracy prywatnej oraz szpitalnej, a także w kontekście podróży z pomocą humanitarną.

Pod koniec 2017 roku grupa lekarzy, farmaceutów i pacjentów utworzyła Francuski Instytut Endobiogeniki w celu promowania endobiogeniki we Francji.

 Stworzyliśmy Instytut Endobiogeniki, ponieważ:

– wierzymy, że dzisiejsza medycyna musi być prewencyjna i oferować coś więcej niż tylko lek do leczenia,

– jesteśmy przekonani, że choroba to nie tylko objaw do leczenia, ale wynik wyjątkowego przebiegu życia, którego wyleczenie wymaga spersonalizowanej i kompleksowej opieki, 

– wierzymy, że musimy wspierać organizm w jego zdolnościach regeneracyjnych i rezerwować stosowanie leków w sytuacjach szczególnych lub nagłych,

– wiemy, że fitoterapia stosowana w podejściu klinicznym i integracyjnym jest niezwykle skutecznym narzędziem naturalnym, szanującym fizjologię i środowisko.

Endobiogenika dała początek licznym publikacjom naukowym, a także wykorzystuje dane naukowe do modelowania organizacji życia wewnętrznego pacjenta.

 

Endobiogenika oznacza: Endo = wnętrze  |  Bio = życie  |  Genika = zdolność ludzkiego ciała do samozarządzania

Główną formą terapii jest fitoterapia kliniczna: powtarzanie informacji w małych dawkach stopniowo prowadzi organizm do modyfikacji jego (dys)funkcji, aby powrócić do optymalnego stanu równowagi jednostki.

To medyczne podejście oferuje kompleksową i spersonalizowaną opiekę nad pacjentem w oparciu o badanie specyficznej dla każdego pacjenta fizjologii i jego mechanizmów regulacji układu neuroendokrynnego.

 

Endobiogenika – podejście neuroendokrynne w kontekście fizjologii pacjenta

Podstawy endobiogeniki opierają się na nowej definicji i nowym rozumieniu fizjologii pacjenta i pojęcia tzw.”terenu” w medycynie. Wyjaśnienie tego pojęcia – które jest zbyt często niejasne zarówno w środowisku medycznym, jak i w społeczeństwie – jest tym bardziej potrzebne, ponieważ wszystkie badania medyczne są obecnie ukierunkowane na personalizację leczenia (terapie specyficzne i celowane). Ta personalizacja wyraźnie podkreśla fakt, że każda jednostka ma swój własny teren (identyfikacja każdego jako unikalnej istoty, nieunikniona rzeczywistość coraz bardziej podkreślana przez podstawowe badania genetyczne i genomikę funkcjonalną).

Endobiogenika wychodzi od postulatu, że harmonijna równowaga organizmu ludzkiego, zarówno pod względem utrzymania jego struktury, jak i zdolności do adaptacji i naprawy, może istnieć tylko wtedy, gdy istnieje system dynamicznej integracji, który jest w stanie zapewnić odpowiednie zarządzanie na przestrzeni czasu, na każdym poziomie oraz skutecznie łączyć poszczególne części w spójną całość.

Jedynym znanym obecnie układem fizjologicznym, który jest w stanie spełnić wymagania prawdziwej zdolności do integracji, jaką musi zapewnić zarządca złożonej żywej struktury, jaką jest organizm ludzki, jest układ neurologiczny.

W rezultacie teoria endobiogeniki oferuje nową definicję pojęcia “terenu”, opierając swoje rozumienie funkcjonowania organizmów żywych na badaniu specyficznych mechanizmów neuroendokrynnych, które zapewniając harmonijne zarządzanie wszystkimi zdarzeniami metabolicznymi organizmu ludzkiego (funkcjonalna ekspresja potencjału genetycznego, organizacja strukturalna, wzrost, naprawa, adaptacja, odporność, funkcje organiczne i emunctoryjne (drenażowe) świadomość itp.) umożliwiają zachowanie zdrowia specyficznego dla każdego człowieka.

 To dlatego, aby zarówno zbliżyć się do zdrowego człowieka, jak i zrozumieć chorego, nie można dłużej zaniedbywać badań specyficznej fizjologii pacjenta i ograniczać się do badania samej choroby. 

 

Endobiogenika: fitoterapia kliniczna

Biorąc pod uwagę, że jest tyle odmian „terenów” i tyle sposobów reagowania i przywracania równowagi w przypadku agresji, ile jest jednostek, personalizacja każdego leczenia jest niezbędna.

Całe wyzwanie dla lekarzy i terapeutów, którzy udzielają konsultacji w zakresie endobiogeniki, polega na zidentyfikowaniu niedoborów i nadekspresji każdej osi endokrynologicznej oraz zaburzeń równowagi neurowegetatywnej, aby zrozumieć co jest źródłem tych zaburzeń, a także ukierunkować leczenie tak, aby jak najlepiej wspomóc „teren”, by mógł się regulować.

Aby to zrobić, terapią z wyboru stosowaną w endobiogenice jest odmiana ziołolecznictwa zwana także „fitoterapią kliniczną”. Celem jest wspieranie organizmu w jego zdolnościach regeneracyjnych. Leki stają się zarezerwowane do sytuacji wyjątkowych lub nagłych. 

Endobiogenika ma na celu wprowadzenie terapii opartej o humanizm, zarówno zapobiegawczej, jak i leczniczej, szanującej jednostkę w jej osobistej specyfice i angażującej ją w odpowiedzialny i aktywny sposób w zarządzaniu własnym zdrowiem.

_______

Endobiogenika oznacza preferencję dla leków opartych na substancjach naturalnych, a zwłaszcza całkowitych ekstraktach roślinnych. Oferuje ona wyjaśnienie złożoności działania tych ekstraktów, które dobrze użyte mogą działać jednocześnie na różnych poziomach ciała, a tym samym korygować, w sposób regulujący i niesubstytucyjny, w zdiagnozowanej u źródła aktualnej patologii. Świadoma skuteczności, jakie mogą stanowić leki syntetyczne w pewnych ściśle określonych przypadkach, endobiogenika proponuje się jako część swojej integracji, zastąpienia używania niektórych leków (niezależnie od ich natury: środek syntetyczny, roślina lecznicza, pierwiastek śladowy itp.) w określonej strategii terapeutycznej. 

W praktyce rozróżniamy: fitoterapię, fitoterapię kliniczną oraz integracyjną fitoterapię kliniczną 

Fitoterapia

Fitoterapia to ogólne lecznicze zastosowanie rośliny leczniczej, najczęściej według alopatycznego typu rozumowania i oparte na wiedzy z tradycji. Na infekcję: roślina przeciwzakaźna, na gorączkę: roślina przeciwgorączkowa, na nadciśnienie: roślina przeciwnadciśnieniowa.

Fitoterapia kliniczna

Kliniczna medycyna ziołowa o orientacji wyłącznie farmakologicznej ma na celu być klinicznym zastosowaniem jedynej wiedzy wywodzącej się z farmakologii. Poziom badań farmakologicznych rośliny leczniczej umożliwia potwierdzenie lub unieważnienie danych wynikających z tradycji, podkreślenie właściwości biochemicznych, a co za tym idzie wskazań klinicznych rośliny leczniczej. 

Integracyjna kliniczna fitoterapia 

Zintegrowana fitoterapia kliniczna ma na celu wykorzystanie rośliny leczniczej zgodnie ze wszystkimi danymi wynikającymi z wiedzy farmakologicznej i pewnymi danymi wynikającymi z tradycji i potwierdzonymi praktyką kliniczną, ale poprzez ponowne zintegrowanie tej wiedzy uwzględniając:

•  na poziomie ekstraktu roślinnego:

– pojęcie totum „całość jest czymś więcej niż sumą części”,

– synergia działania różnych molekuł jednej rośliny

– wzmocnienie między różnymi składnikami rośliny i prolekiem.

• na poziomie pacjenta:

– pojęcie współzależności systemowych i względnej funkcjonalności różnych elementów jego fizjologii,

– dynamikę, z wnioskiem uwzględniającym system regulujący jej funkcjonowanie, czyli układ hormonalny.

 

Po ukończeniu 3 modułów odbędzie się egzamin teoretyczny.
Zdanie egzaminu warunkuje otrzymanie dyplomu.

 

Jak wygląda szkolenie: