Adam Achilles

Podczas wizyt u specjalistów, Adam zadawał pytania na poziomie naukowym, wykazując się głębokim zrozumieniem tematu. Po namyśle zdecydował się uwierzyć w niezwykłe możliwości regeneracyjne własnego organizmu i pójść drogą leczenia zachowawczego.

Lekarz przez pierwsze dwa tygodnie zalecił pełne odciążenie kończyny w bucie ze stopą ustawioną do 30* zgięcia podeszwowego. 

U fizjoterapeuty w początkowej fazie Adam miał przeprowadzane zabiegi terapii manualnej w obszarze przepony oddechowej, górnego otworu klatki piersiowej, dna miednicy, okolicy pachwiny i dołu podkolanowego. Zalecono mu ćwiczenia izometryczne mięśnia czworogłowego uda oraz ćwiczenia oddechowe mające na celu poprawę drenażu, redukcję bólu oraz pobudzenie regeneracji przez aktywność przywspółczulnego układu nerwowego. W tym okresie należy też wykonywać ćwiczenia delikatnego pompowania stawu skokowego w kierunku podeszwowym, by zapobiec nasileniu obrzęku.

Współpraca z lekarzem i fizjoterapeutą była dla niego jak wspólny trening, gdzie cel był jeden: powrót do zdrowia i aktywności fizycznej

Po dwóch tygodniach Adam zaczął zdejmować but na pięć minut, co około dwie godziny, aby wykonać ćwiczenia. Na tym etapie nacisk kładziony jest na poprawę mobilności zgięcia podeszwowego i stopniową poprawę siły w tym ruchu. Rozciąganie w zgięciu grzbietowym i pozycja neutralna są nadal niedozwolone.

W przypadku leczenia zachowawczego zaleca się wizyty z pacjentem raz w tygodniu w celu obserwacji i motywacji do pełnego zaangażowania się na wczesnym etapie w rehabilitację i ćwiczenia.

Tydzień 4-8:  Adam we współpracy z lekarzem i fizjoterapeutą stopniowo obniżał klin wkładki buta, aż stopa osiągnęła stan neutralny w 10. tygodniu. Warto zaznaczyć, że czas ten może być różny u każdego i zależy od prawidłowego przebiegu gojenia oraz ogólnego stanu pacjenta.

W tym okresie Adam pracował  też nad reedukacją chodu i wzmocnieniem mm. pośladkowych. Fizjoterapeuta powiedział, że istotne będzie: wmacnianie mięśni zginaczy podeszwowych poprzez wykonywanie ćwiczeń izometrycznych, następnie kontrolowanych wspięć na palce, zaczynając na dwóch nogach, a następnie stopniowo przechodząc na pracę jednonóż. Unikanie rozciągania ścięgna Achillesa: lekko napięte ścięgno pod koniec 8-10 tygodnia rokuje znacznie lepiej niż wydłużone ścięgno, które nie generuje wystarczającej energii i może narazić pacjenta na ponowne zerwanie.

Około 10 tygodnia gdy Adam osiągnął zdolność do kontrolowanego podnoszenia pięty na jednej nodze w pełnym zakresie ruchu, przystąpił do wzmacniania wytrzymałościowego. Wykonuje teraz cztery serie po sześć powtórzeń lub nawet do dwudziestu czterech powtórzeń w ciągu jednej minuty. 

Następnie przeszedł do ekscentrycznego obciążania poprzez podnoszenie pięty na krawędzi stepu. To ćwiczenie może przyczynić się do budowy napięcia oraz siły w obrębie ścięgna.

Bieganie i szybkie chodzenie można wprowadzić, gdy pacjent jest w stanie bez bólu w pełnym zakresie wykonać jedno wspięcie na palce.

Dzięki 12 tygodniom intensywnej rehabilitacji, Adam powoli wracał do formy.

Rehabilitacja nie kończy się w chwili, gdy pacjent może oderwać piętę od ziemi. Powinna wtedy nastąpić ocena funkcji pacjenta, kontrola lekarska wraz z oceną gojenia w USG, a następnie podejmuje się decyzję o powrocie do pracy i uprawiania sportu. 

Fizjoterapeuta powiedział Adamowi, że będzie mu towarzyszył przez następne 12 miesięcy jego powrotu do sportu, ponieważ ponowne zerwanie najczęściej występuje w pierwszym roku od urazu.